IGF-1 یک پپتید است که شامل یک زنجیره حاوی 70 آمینو اسید می‌باشد، در حالی که انسولین تنها دارای 51 آمینو اسید در زنجیره‌اش است. همانطور که قبلاً ذکر شده، IGF-1 یک هورمون انتقال‌دهنده مواد غذایی است که به طور انحصاری در بافت‌های عضلانی عمل می‌کند و به عنوان یک هورمون بسیار آنابولیک شناخته می‌شود. اثرات آنابولیک آن در استخوان‌ها، بافت‌های همبند و روده نیز قابل مشاهده است. واقعیت این است که تولید داخلی و طبیعی IGF-1 توسط هورمون رشد انجام می‌شود، که نشان می‌دهد هورمون رشد یک فاکتور حیاتی برای تولید IGF-1 است. به همین دلیل، تأثیر دوزهای هورمون رشد محدود به میزان تولیدی IGF-1 توسط کبد است. بنابراین، دریافت خارجی IGF-1 ممکن است مفید باشد. علاوه بر اینکه IGF-1 یک هورمون انتقال‌دهنده مواد غذایی است، می‌تواند بهبود هایپرپلازی (رشد و توسعه سلول‌های جدید) سلول‌های عضلانی را نیز ایجاد کند.
اما با این حال، نکاتی در مورد نحوه عملکرد IGF-1 در بدن وجود دارد که درک آنها بسیار مهم است:
اولین نکته این است که تحقیقات نشان داده‌اند 99% این پپتید در جریان خون به نوع خاصی از پروتئین‌ها متصل هستند، در حالی که فرم آزاد این پپتید مسئول افزایش تعداد سلول‌های عضلانی می‌باشد. بنابراین، تحقیقات دارویی به دنبال راه‌هایی برای اصلاح ساختار IGF-1 به منظور جلوگیری از این مشکل هستند. نتیجه این تحقیقات شامل تولید انواع مختلفی از IGF-1 می‌شود.
نکته دوم این است که IGF-1، به طور سیستماتیک در بدن عمل می‌کند، بدین معنا که هنگامی که این پپتید تزریق می‌شود، در تمام بدن پخش می‌شود و تأثیرش بر تمام بافت‌های عضلانی مشاهده می‌شود، و نه تنها تأثیر موضعی در محل تزریق.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.